Steven Brunswijk, comedian en presentator, is geboren in Paramaribo, Suriname in 1983. Brunswijk werd bekend met de bijnaam Braboneger, die hij inmiddels niet meer gebruikt. Als Braboneger brak hij door met een video op Dumpert, ‘Gewoon betalen’, waarna er vele volgden, Brunswijk werd gevraagd voor de Roast of Gordon en hij in 2012 zijn debuut in het theater maakte met de voorstelling ‘Vooroordelen’. Inmiddels maakte Steven Brunswijk al meerdere voorstellingen, was hij op tv te zien bij onder andere Expeditie Robinson, De Verraders, Het Perfecte Plaatje en De Slimste Mens, is hij succesvol ondernemer en publiceert binnenkort een boek. Actueel Nieuws vroeg hem naar zijn plannen voor de toekomst, zijn boek en zijn kijk op ontwikkelingen in de samenleving.
Vorig jaar heb je een eigen club geopend in Boxtel, Club Brabo’s. Hoe gaat het daarmee?
“Dat klopt, op 15 oktober. Op zich gaat het daar prima mee. Je moet eerst de kosten terugverdienen die je erin hebt gestoken natuurlijk, dat hoort er allemaal bij, maar qua klandizie mag ik niet klagen, het gaat goed.”
Met je club wil je je richten op een jong publiek, maar ook weer niet te jong?
“De club is 21 plus. We draaien wat oudere muziek in een nieuw jasje. Het hele jonge publiek, van 16, 17, dat zie je bij ons inderdaad niet, daar heb ik gewoon geen zin in. Dat is het hem meer.”
Je hebt toch een opleiding tot administratief medewerker gedaan? Hoe ben je uiteindelijk terecht gekomen waar je nu staat, kun je voor de lezers iets vertellen over hoe je carrière begonnen is?
“Ik heb inderdaad op het mbo gezeten, ROC economie in Tilburg heb ik gedaan. Daar heb ik geleerd om op een administratie te werken, maar ik kwam er al snel achter dat dat niks voor mij is. Dus ik werd op alle plekken ontslagen, maar uiteindelijk heb ik de opleiding toch af kunnen ronden. Toen kon ik op een gegeven moment kiezen, verder studeren, of gewoon gaan werken. Ik heb ervoor gekozen om te gaan werken en ik heb allerlei baantjes gehad, ik zou niet eens weten welke allemaal. Ik heb van alles gedaan, totdat ik uiteindelijk horecaportier werd. Dat heb ik 15 jaar gedaan en daar verdiende ik genoeg mee, met alleen in het weekend werken. Ik kan me niet zo goed herinneren of er daarna een punt was waarvan ik kan zeggen vanuit daar ben ik mijn carrière begonnen. Ik kan me wel herinneren dat ik aan de deur als horecaportier al grappen maakte.
Wat voor leerling was je vroeger?
“Ik was een brave leerling. Ik was niet zo moeilijk, maar ik ben niet zo van het stil zitten en goed luisteren. Ik was een beetje opstandig, maar ik maakte het nooit te gek. Anders kreeg ik een klap van mijn ouders.”
Toen ben je op een gegeven moment doorgebroken met een filmpje?
“Ik had dus een baan in het weekend en daarnaast verkocht ik doordeweeks overdag deur aan deur alarmsystemen. Ik verkocht alleen niet zoveel, het was meer een bezigheidje en toen is die carrière door dat filmpje een beetje geboren.”
Je hebt meegedaan aan de Roast of Gordon, die 2,4 miljoen keer bekeken is. Heeft dat ervoor gezorgd dat je carrière naar een hoger niveau werd getild?
“Dat ging eigenlijk een beetje vanzelf. Ik stond bij de Roast of Gordon en heb daar een goeie set gespeeld. En voordat ik het wist kwamen de opdrachten binnen. Voornamelijk was het een kwestie van gewoon jezelf blijven en geloven in jezelf.”
Je hebt ook aan tv-programma ’s meegedaan. Heb je nog tv ambities?
“Niet echt tv-ambities, ik wil gewoon leuke televisie maken en ik wil heel graag gaan presenteren. Comedy formats bijvoorbeeld. Ik ben ook bezig met een format, daar kan ik niet veel over zeggen, maar we zijn bezig om dat zichtbaar te maken.”
Je hebt inmiddels twee sanitairzaken, een horecazaak waar we het net al over hadden, en een productiebedrijf. Sanisale heb je in de coronatijd overgenomen om op die manier geld te verdienen toen er op theatergebied niets meer mogelijk was. Wat zijn op ondernemersvlak verder je plannen?
“Weet je wat het is, als ik tegen een probleem aanloop, dan wil ik het vaak zelf en intern oplossen. Ik denk ook als een ondernemer. Als ik een eigen horecaonderneming zou hebben – en die heb ik nu dus – en ik zou beveiliging willen hebben, dan ga ik kijken wat de mogelijkheden zijn. Als je een beveiligingsbedrijf inhuurt, dan betaal je daarvoor, maar als je je vergunning aanvraagt en je krijgt die, dan mag je zelf voor jouw tent beveiligers neerzetten. Dan heb je het probleem én opgelost én je bent veel voordeliger uit, want je mag zelf weten wie je er neerzet, wie je gaat betalen en hoeveel je ze gaat betalen. Dat heb je dan in eigen hand. Ik zit er dus nu ook over na te denken om een beveiligingsbedrijf te starten. Ik heb nog geen concrete plannen, maar misschien wordt dat de volgende stap. Waarom niet?”
Wat is je rol bij je bedrijven op dit moment?
“Bij Sanisale heb ik niet zo’n grote rol, ik ben eigenaar samen met mijn broer. Mijn broer runt die twee zaken en hij praat mij bij over de inkomsten, over wat er fout gaat, welke personeelsleden ziek zijn, dat soort zaken. De club doe ik wel volledig zelf, samen met de bedrijfsleidster en mijn vrouw. Daar ben ik veel meer bij betrokken omdat ik dat ook echt leuk vind. Dat is ook een van mijn passies, ik heb niet voor niets heel lang aan de deur gestaan. Het is toch ook een soort van entertainment, want je maakt mensen vrolijk, je maakt mensen blij en ze hebben een leuke tijd.”
Je hebt een Instagram account met 70.000 volgers en op Facebook heb je ruim 190.000 volgers, is dat ook een bron van inkomsten?
“Instagram levert niks op, maar Facebook betaalt gewoon voor de videos die je maakt, dus daar mag ik niet over klagen.”
Deze vraag stel ik vaker aan geïnterviewden, wat is het hoogtepunt van je carrière tot nu toe?
“Ik heb heel veel hoogtepunten gehad. De allereerste keer dat ik echt een grote zaal uitverkocht, ik denk dat dat een hoogtepunt was. Dat vond ik echt tof. Verder sta ik er niet echt bij stil, dus ik heb geen flauw idee.”
Heb je ook een bepaald dieptepunt in je carrière gehad?
“Niet echt dieptepunten, ik denk dat tegenslagen een beter woord is. Tegenslagen in de zin van dat je net aan tafel zit bij Johan Derksen met die hele kaarsrel. Ik denk dat het verder alleen maar filmpjes zijn die net verkeerd gevallen zijn of zo. Dat zijn dan tegenslagen en dan moet je daar weer uitleg over gaan geven, want je mag tegenwoordig niks meer zeggen. Van die tegenslagen, daar leer ik van hoe ik daar in het vervolg beter mee om kan gaan.”
Je naam is naar aanleiding van Life of Yvonne veel negatief in de publiciteit geweest. Ik ben wel benieuwd hoe je daar tegenaan kijkt.
“Dat boeit me niet zoveel. Ik heb het achter me gelaten en ik ga samen met mijn vrouw lekker naar de toekomst kijken. Verder heb ik het er liever niet meer over, want ik denk dat er grotere problemen in de wereld zijn dan wat ik in mijn privétijd doe.”
Op social media deel je ook dingen uit je privéleven, dat is een belangrijk deel van je image. Vind je dan wel dat je privacy voldoende door mensen wordt gerespecteerd, of is het soms een uitdaging om daarmee om te gaan?
“Op social media kun je zelf bepalen wat je deelt, maar als iemand anders het gaat doen, dat is dan vervelend, want dan bepaal jij niet wat en hoe er wordt gedeeld. Veel mensen weten waar ik woon, dus daar doe je niet zoveel aan, maar ik heb niet echt veel last van mensen die me in het openbaar aanspreken. Misschien is het iets Brabants, of vooral iets van Tilburg, maar mensen zijn hier hartstikke nuchter en heel veel mensen kennen mij ook. Ik kom nog steeds in dezelfde supermarkt en ik ben gewoon nog steeds degene die ik was voordat ik doorbrak en dat vinden mensen wel fijn. Waarom zou je andere dingen gaan doen als je bekender bent geworden? Ik denk dat de mensen die mij kennen, de cassières in de supermarkt, de bakker waar ik wel eens kom, de garage waar ik mijn auto laat repareren, als je die gaat vragen hoe ik in het leven sta, of ik ben veranderd, dan zullen ze allemaal zeggen, dat ik nog steeds hartstikke gek en nog steeds hetzelfde ben.”
Je hebt een tijdje geleden ook een podcast gemaakt, onder andere met Jonathan Krispijn. Naar aanleiding daarvan ben ik benieuwd wat jouw kijk is op artistieke vrijheid op dit moment?
“Ik denk dat veel mensen heel hypocriet zijn als het om hun eigen straatje gaat. Nederland kan bijvoorbeeld in één keer opstaan als het om de Kinderboekenweek gaat. Ik heb het dan over een kinderboek waarin de schrijver een stuk had geschreven over een relatie tussen een jongen van 12 en een voetbaltrainer volgens mij. Ik vind dat persoonlijk niet door de beugel kunnen, maar dat is mijn mening en die kan ik delen wat ik wil, maar heel Nederland had het in dit geval over artistieke vrijheid. Er mocht niks over gezegd worden, want ‘als je niet meer mag schrijven wat je wilt’ en blablabla. Iedereen vond er ineens wat van. Schrijvers mogen schrijven wat ze willen, dan is het artistieke vrijheid blijkbaar, maar comedians mogen niet alles zeggen wat we willen op het podium. Dan is het ineens, ‘waar is de grens van de humor?’ Dat vind ik dus eigenlijk hypocriet. Het is óf iedereen zegt en schrijft wat hij wil, óf je moet gewoon rekening houden met het feit dat je niet alles meer kan schrijven of zeggen wat je wilt. Maar blijkbaar mag je wel alles schrijven, maar niet alles zeggen.”
Is het dan zo dat je bijvoorbeeld als je een voorstelling maakt, rekening houdt met wat mensen ervan zullen vinden of probeer je wel gewoon je vrijheid te pakken?
“Ik probeer zeker mijn vrijheid te pakken. Op televisie is het niet zozeer een comedysetting, dan kijken er ook mensen die niet speciaal hun comedian willen zien, maar die gewoon naar een talkshow kijken. Maar als ik in mijn natuurlijke habitat zit en mensen komen naar mijn comedyshow of die van een van mijn collega’s, dan moet je gewoon je mond houden. Ook al is het gefilmd en zie jij het ergens anders, dan moet je gewoon niet kijken, want dit is wat wij doen op een podium. Het is dus ook afhankelijk van de setting, denk ik.
Niemand moet beperkingen hebben wat artistieke vrijheid betreft. Iedereen mag schrijven en zeggen wat hij leuk of grappig of interessant vindt, maar je moet om kunnen gaan met de kritiek die je krijgt. Doodsbedreigingen kunnen natuurlijk niet, maar ik vind dat kritiek er ook mag zijn. Als mensen iets niet leuk vinden, dan mogen ze dat best aangeven, maar je hoeft niet te kijken, je hoeft het niet te lezen. Die twee dingen moeten er naast elkaar zijn, dat is ook gezond. Als het maar niet doorslaat, dat mensen boos worden en dat ze de boel gaan slopen en mensen gaan bedreigen.”
Soms worden mensen gecensureerd als ze iets kritisch posten op YouTube, LinkedIn, Instagram. Hun content kan dan niet worden gepubliceerd, of hun account wordt zelfs geblokkeerd. Heb jij op social media ook wel eens te maken gehad met censuur?
“Vroeger toen mijn naam nog Braboneger was, toen hebben ze me meerdere keren geblokkeerd, maar tegenwoordig niet meer. Er is een keertje een story verwijderd waarin ik aan het optrekken was terwijl mijn vrouw het filmde. Toen ik dat verhaal ging posten, had ik er een gorilla bij gezet, zo van gorilla’s zijn groot en sterk. Dat werd gezien als een filmpje van een donkere man met apen en dat zagen ze als racisme. Instagram is natuurlijk heel erg groot dus ik snap het ook wel hoor. Anders kun je nergens de maat meten, dus je kunt beter gewoon zeggen dat die combinatie niet mag. Maar voor de rest heb ik er eigenlijk niet veel mee te maken gehad.”
In die podcast met Jonathan Krispijn gaf jij aan hoe je in het racismedebat staat en vertelde Jonathan hoe hij erin staat. Het Nederlandse debat is erg gepolariseerd, mensen reageren snel heel heftig op elkaar en veel onderwerpen liggen op dit moment erg gevoelig. Wat vind jij van de manier waarop Nederlanders met elkaar het gesprek aangaan?
“Alles ligt inderdaad gevoelig, maar het ligt eraan hoe je het onderwerp aansnijdt en wat voor onderwerp het is. Hoe wil je het aanpakken, waar gaat het over, in welke setting? Het heeft gewoon met heel veel factoren te maken. Elk verhaal is een uniek verhaal. Maar zo zijn mensen nou eenmaal. Rascisme is iets wat altijd bestaan heeft en altijd zal blijven bestaan, omdat mensen gewoon achterlijk zijn en last hebben van xenofobie. En mensen zullen ook kuddedieren blijven.”
Waar liggen bij jouw eigen comedyclub de grenzen qua humor? Jonathan Krispijn is bijvoorbeeld iemand die graag de grenzen opzoekt, zou hij ook mogen optreden bij Club Brabo’s?
“Ik hou zelf niet zozeer van grove humor. Bij mij moet het flauw, maar goed zijn en dat is een moeilijke combinatie. Ik ben niet zozeer van als het hard is, dan is het grappig. Dus in mijn comedyclub spelen jongens die gewoon heel goed zijn. Ik heb nog nooit met Jonathan gespeeld, dus ik zal hem eerst moeten zien, moeten zien waar hij nu staat, hoe goed hij nu is en dan kan ik pas een oordeel vellen. Maar als zijn humor gewoon heel goed is, natuurlijk kan hij dan spelen, wat hij ook zegt. Bij mijn comdeyclub staan alleen maar professionals, als er eentje tussen zou zitten die alleen maar harde grappen maakt, maar niet zo grappig is, waarom doe je het dan?”
In februari komt er een boek van je uit, wat kunnen de lezers daarvan verwachten en waarom moeten ze het bestellen?
“Ze moeten het bestellen als ze meer willen weten over mijn leven. Ik kan me ook goed voorstellen dat mensen het niet interessant vinden hoor. Ik vertel gewoon over mijn jeugd, over wat ik allemaal heb gedaan, hoe ik in Nederland ben terechtgekomen, over wat ik allemaal heb meegemaakt en wat ik heb gedaan om op dit punt terecht te komen. Het is een biografie geschreven in interviewstijl.”
Dan mijn laatste vraag, heb je nog een boodschap voor de lezers van het interview?
“Maak er een mooi jaar van en geniet van elke dag, want je weet nooit wanneer het afgelopen is.”