Leonie van der Grinten draagt een flinke dosis passie en gedrevenheid met zich mee en dat gebruikt ze graag in de rechtszaal! Waar ze in 2014 begon met een eigen blog: Meester Leonie, was de oprichting van Meester Leonie Strafrechtadvocatuur in 2018 dan ook een logisch en succesvol vervolg. Als waar strafrechttalent haalde ze meerdere prijzen binnen. Inmiddels is Leonie een bekend strafrechtadvocaat in Nederland en houdt ze zich daarnaast bezig met bloggen, spreken en het geven van masterclasses in pleiten.
Wij kregen de kans om Leonie te vragen naar haar aanwezigheid op social media, haar zelfgeschreven boek en natuurlijk haar werk als strafrechtadvocaat. De openheid van Leonie neemt ons mee naar de belangrijkste boodschap die zij, ook middels haar boek, mee wil geven aan de lezers! Het volledige interview lees je hier.
Social media heeft een grote rol gespeeld in jouw carrière. Wat zijn voor jou de belangrijkste dingen die je, mede dankzij social media, hebt bereikt?
Via social media is het mogelijk om op een relatief makkelijke manier veel mensen te bereiken en dat is dus inderdaad wat er de afgelopen jaren is gebeurd. Het leukste vind ik het wanneer ik een bericht krijg van een volger met daarin de mededeling dat hij/zij mij al een tijdje volgt en dankzij mijn account een ander (positiever!) beeld heeft gekregen van de strafrechtadvocatuur. Die berichten krijg ik gelukkig best wel regelmatig en uiteindelijk is dat waarvoor ik het doe: het strafrecht en de maatschappij dichterbij elkaar brengen. Mijn eerste medewerker Kim heb ik ook via social media gekregen. Ik had een post online gezet over het feit dat het even niet zo goed met mij ging en dat ik daarom een keuze heb gemaakt die me als het goed is meer in staat zou moeten stellen ook áán mijn bedrijf te gaan werken in plaats van alleen maar ín mijn bedrijf en ping: een paar dagen daarna kwam een appje van Kim binnen. En tot slot is mijn social media-presence ook in economisch opzicht niet nutteloos gebleken, haha. Hoewel dat totaal niet mijn doelstelling is (geweest) krijg ik inmiddels zo’n 20% van mijn omzet uit social media. Je moet dan denken aan cliënten die mij een privébericht sturen met dat ze hulp nodig hebben maar ook aan aanvragen voor een lezing, masterclass, webinar of dagvoorzitterschap. Social media heeft mij dus inderdaad ontzettend veel gebracht.
Je hebt natuurlijk goed na moeten denken over de onderwerpen die je wel ging delen en onderwerpen die je niet ging delen in jouw boek. In hoeverre vond je het lastig om deze keuzes te maken?
Dat viel op zich wel mee. Uiteraard heb ik mij als advocaat te houden aan mijn geheimhoudingsplicht. Ik kan dus niet hele concrete zaken delen uit mijn carrière die herleidbaar zouden kunnen zijn naar een cliënt. Wat ik wél heb kunnen doen is het soort van ‘mengen’ van praktijkverhalen zodat de lezer toch een goed beeld krijgt van hoe mijn dagen eruit zien, en uiteraard kan ik daarnaast ook dingen delen over zaken die in de media zijn verschenen (zoals bijvoorbeeld de Hamermoord). Verder ben ik gewoon gaan zitten en ben ik gaan nadenken: waar krijg ik nu de meeste vragen over? Wat zijn nu écht zaken waar mensen een verkeerd beeld van hebben? Welke blogs deden het in het verleden goed op Instagram? Van daaruit ben ik gaan schrijven.
Hoe ervaar je (op mentaal vlak) het meedragen van jouw geheimhoudingsplicht?
Als strafrechtadvocaat draag je inderdaad een hoop geheimen met je mee. Maar hoe gek het ook klinkt: als ik ’s middags of ’s avonds thuis kom en ik mijn toga bij wijzen van spreken aan de kapstok hang, glijdt alles van mij af. Je kunt dit werk simpelweg niet doen als je zaken ‘mee naar huis neemt’. Dat betekent dat ook mijn geheimhoudingsplicht mij over het algemeen niet heel zwaar valt. Natuurlijk lees je soms dossiers waar je echt even je ei over kwijt moet, maar dat kan dan bij collega’s, al dan niet buiten kantoor. Zo hou je niet alleen rust in je hoofd, maar kun je ook op andere ideeën komen als het gaat om het aanvliegen van een bepaalde zaak of casus. Dat onderlinge overleg is dus om meerdere redenen heel erg fijn.
Wat hoop je de lezers mee te kunnen geven met jouw boek?
Ik hoop echt dat de lezer na het lezen van dit boek een bijna compleet beeld heeft over het leven van een strafrechtadvocaat en dat iedereen die zich al in dit wereldje bevindt zich herkent in mijn verhalen. Ik hoop op erkenning voor ons prachtige vak. Hoe verfrissend zou dat zijn ten opzichte van al die gelegenheden waarin we ons maar moeten blijven verdedigen over waarom we die afschuwelijke crimineel willen verdedigen?
Ik kan mij zo voorstellen dat je nog lang niet uitgeschreven bent over jouw werk. Overweeg je een vervolg op dit boek, of is dit het laatste boek dat je geschreven hebt?
Haha, leuke vraag! Om eerlijk te zijn kan het goed zijn dat dit eenmalig was. Ik zou inderdaad nog makkelijk een tweede, derde of vierde deel kunnen schrijven want over dit vak raak je bijna niet uitgepraat, maar ik ben naast auteur natuurlijk ook nog ‘gewoon’ advocaat. Met het schrijven van een boek is simpelweg veel tijd gemoeid. Laat ik het zo zeggen: zeg nooit nooit. Als er genoeg animo voor bestaat: wie weet.
Heb je nog een boodschap voor de lezers van dit interview?
Eentje dan, en dan voor degenen die rechten studeren. Ik krijg best vaak te horen dat universiteiten het tegenwoordig bijna afraden om de strafrechtadvocatuur in te gaan. Er zou geen cent mee te verdienen zijn en een baan in deze wereld zou ontzettend moeilijk te krijgen zijn. Wat daar ook van waar is, laat je daar niet door afschrikken. Echt niet. De strafrechtadvocatuur is echt het mooiste vak wat er is en het is iedere struggle er naar toe waard. Nog niet overtuigd? Wellicht na het lezen van mijn boek wel 😉.