Interview met Angelique Kunst

Angelique Kunst, journalist in hart en nieren en sinds 1986 werkzaam bij de Twentsche Courant Tubantia, verdiept zich al sinds de eerste rechtszaak in april 2019 in het dossier Gerard Sanderink. Sanderink, een van de meest invloedrijke ondernemers in Nederland, is eigenaar van IT-bedrijf Centric, dat veel werkt voor de overheid en van bouwbedrijf Strukton. In de afgelopen paar jaar begon hij, mede onder invloed van zijn vriendin, de zelfverklaarde cyberexpert  Rian van Rijbroek,  de ene na de andere rechtszaak, onder andere tegen zijn ex Brigitte van Egten en wist daarmee zijn eens zo smetteloze reputatie grondig onderuit te halen. Angelique Kunst schreef voor Tubantia verschillende spraakmakende artikelen hierover, waarvoor ze in de categorie Onderzoek in 2019 werd genomineerd voor De Tegel, een belangrijke journalistieke prijs. Onlangs schreef zij het boek ‘Er is er hier maar één de baas’. Actueel Nieuws vroeg haar naar de ontwikkeling van de journalistiek, dit boek en naar haar kijk op de zaak Sanderink, waarover wij al eerder een overzichtsartikel schreven.

Kunt u voor de lezers die u niet kennen, iets over uzelf vertellen?

“Ik ben na de middelbare school naar de School voor de Journalistiek in Tilburg gegaan, toen wist ik eigenlijk meteen dit is mijn vak, dit is precies wat ik wil, dit is alles wat ik leuk vind. Ik heb voor die opleiding stage gelopen bij Brandpunt van de KRO, wat destijds een hele bekende actualiteitenrubriek was. Een van de redacteuren daar werd op een gegeven moment hoofdredacteur van de Twentsche Courant. Hij vond mij wel een goede stagiair en bood me daar een baan aan. Toen ben ik dus, in de jaren 80 van de vorige eeuw, naar Enschede gegaan en heb ik 4 jaar voor de Twentsche Courant gewerkt. Daarna heb ik als freelancer geschreven voor Libelle, waar ik op een gegeven moment in vaste dienst kon komen. Ik heb er een paar jaar gewerkt, wat ontzettend leuk was, omdat je allerlei beroemde mensen mag interviewen, zoals Barbara Bush, de vrouw van de latere president van Amerika, Toon Hermans, actrice Jodie Foster en de dochter van Nelson Mandela. Je mag heel vaak naar het buitenland en dan zit je in hele mooie hotels en dat was dus allemaal heel leuk en luxe.

Maar Libelle was mij niet journalistiek genoeg, wat ik daar moest schrijven waren toch een beetje lieve menselijke verhalen en ik had een passie voor harde journalistiek en nieuws. Na een paar jaar heb ik dus toch weer gesolliciteerd in Twente, bij Tubantia, de concurrent van de Twentsche Courant waar ik eerder gewerkt had. Daar ben ik aangenomen en heb ik eigenlijk sindsdien gewerkt. Ik heb inmiddels veel verschillende dingen gedaan, ik ben begonnen als politiek verslaggever, daarna ben ik op een gegeven moment chef van de stadsredactie in Enschede geworden. Dat was vlak voordat Enschede werd getroffen door de vuurwerkramp, wat natuurlijk een waanzinnig grote gebeurtenis was, als je dan chef van de stadsredactie bent heb je wel een enorme verantwoordelijkheid voor de verslaggeving daaromheen. Op een gegeven moment ging Tubantia zich ook bezighouden met nieuwe media en toen ben ik chef van de video- en internetredactie geworden, dat heb ik ook een jaar of 5 gedaan, en daarna ben ik weer de verslaggeving in gegaan. Want er is eigenlijk niks leukers dan schrijven, vind ik zelf. En toen kwam eigenlijk onderzoeksjournalistiek op mijn pad. Dat is zo’n beetje in het kort mijn carrière geweest. Ik kan iedereen aanraden om regelmatig iets geheel nieuws te gaan doen waarvan je denkt, kan ik dat eigenlijk wel, dat houdt het spannend, dat houdt je fris, dus dat is leuk.”

U bent al sinds 1986 actief in de journalistiek, er is natuurlijk in die tijd qua digitalisering heel veel veranderd, maar hoe kijkt u aan tegen de ontwikkeling van de kwaliteit van de journalistiek en de werkwijze van journalisten?

“Die werkwijze is totaal anders. Wij hadden toen ik begon op de redactie een archief. Op vrijdagmiddag had er altijd iemand archiefdienst en die moest dan alle artikelen die we op de redactie in de afgelopen week hadden geschreven uitknippen en in mapjes plakken, die dan in een grote archiefkast gingen. Als je iets wilde weten over een bepaald onderwerp, dan moest je in die archiefkast duiken en maar hopen dat het in de goede map zat. Wat je daar niet vond moest je opzoeken in de bibliotheek, dus het was vroeger allemaal veel tijdrovender. Dat je tegenwoordig internet hebt en dat je alles met twee muisklikken bij wijze van spreken kan opzoeken en zo werkelijk de hele wereld als bibliotheek hebt, daar konden we destijds alleen maar van dromen. Dat is een ontwikkeling waar we in het vak wel eens te weinig waardering voor hebben. Er wordt wel eens geklaagd dat we het met steeds minder mensen moeten doen, maar je hebt als journalist ook veel meer bronnen ter beschikking die gewoon gratis beschikbaar en heel makkelijk toegankelijk zijn.

Aan de andere kant, vroeger had je ook veel makkelijker toegang tot levende bronnen. Ik kon gewoon naar de wethouder of naar een gemeenteraadslid toe stappen, of een briefje schrijven of iemand bellen. Tegenwoordig zit er overal een heel leger aan voorlichters die de weg blokkeren en allemaal bezig zijn om het verhaal zo te spinnen dat het vooral voor hen goed in de krant komt, dus het kost eigenlijk veel meer tijd dan vroeger om gewoon normaal met een mens te praten die verstand van zaken heeft. Die twee grote veranderingen hebben het vak heel erg anders gemaakt.”

Dit is het eerste boek dat u heeft uitgebracht?

“Ja inderdaad! Ik ben nu 59 en dit had ik ook nog nooit gedaan. Een boek schrijven, ook dat kan ik iedereen aanraden, want ik vond het verschrikkelijk leuk om te doen, heel spannend ook, een boek is nog iets heel anders dan een artikel. Maar het was zo’n waanzinnig interessant onderwerp, dat toen ik gevraagd werd om dat boek te maken, ik dacht dat moet eigenlijk ook wel vastgelegd worden voor het nageslacht en niet alleen in krantenartikelen.”

Wanneer kwam bij u eigenlijk het plan op om dit onderwerp in boekvorm te publiceren?

“In april 2019 was de eerste rechtszaak en toen ontrolde zich een verhaal waar je eigenlijk om de week wel een artikel over kunt schrijven. Op een gegeven moment had ik inmiddels allerlei onderzoeksverhalen gemaakt en kreeg ik steeds vaker de vraag of ik er nog een boek over ging schrijven, maar ik dacht steeds, dat is hartstikke leuk, maar daar heb ik helemaal geen tijd voor. En bovendien, meneer Sanderink is niet blij met alle publicaties, hij heeft ook regelmatig advocaten bij ons langs gestuurd. Ik dacht, als ik een boek ga schrijven, dan ben ik helemaal aan de beurt en dat kan ik me financieel gezien gewoon niet permitteren.

Maar op een gegeven moment, ergens vorig jaar maart, werd ik via LinkedIn benaderd door een redacteur van uitgeverij Atlas in Amsterdam, zij hadden mijn artikelen gelezen en zagen daar wel een boek in. Er is lang over gepraat en uiteindelijk zei mijn werkgever DPG media, wij vinden het goed, maar we willen mede uitgever worden van dat boek. Het is dus een soort coproductie geworden tussen Atlas uitgeverij en DPG media, die mij opdracht gaven om het boek te schrijven en aangaven dat als er juridische problemen van zouden komen, zij die voor hun rekening zouden nemen. Nou dat waren ideale voorwaarden voor mij om er toch aan te beginnen. Vorig jaar oktober ben ik ermee gestart.”

Heeft u alles in het boek kunnen schrijven wat u wilde, of is er nog ruimte voor een vervolg?

“Ik ben heel tevreden over hoe het is geworden, maar het is natuurlijk nog niet duidelijk hoe het verhaal afloopt, want het ís nog niet afgelopen, er zijn nog allerlei rechtszaken gaande. De ruzies zijn nog lang niet opgelost en er is nog steeds onduidelijkheid over wie meneer Sanderink zijn erfgenamen zijn, dat zijn allemaal hele relevante vragen. Omdat het natuurlijk nog jaren kan duren voordat er een einde aan dit verhaal komt, denk ik dat een deel twee bepaald niet ondenkbaar is, maar ik heb in deel één alles kwijt gekund wat ik wilde. Ik had wel graag nog wat meer research gedaan, maar als je een boek schrijft moet je rekening houden met je lezer, die hoeft niet ieder detail te weten, want dat is gewoon teveel, dan wordt het een onleesbaar boek. Ik heb dus de grote lijnen proberen aan te houden en volgens mij is dat goed gelukt, want iedereen zegt dat het boek leest als een trein.”

Heeft u inhoudelijk ook alles kunnen schrijven wat u wilde, of zijn er bepaalde zaken die om juridische redenen niet in het boek konden komen?

“Ik ben natuurlijk wel voorzichtig geweest, als je weet dat er mogelijk een rechtszaak komt van zo’n boek, dan ga je alles wat je opschrijft 6 keer controleren om zeker te weten dat je het goed kan onderbouwen als dat in een rechtszaak nodig mocht zijn. Dat betekent dat ik inderdaad sommige dingen die ik wel vermoed, maar nog niet 100% hard kon maken, heb weggelaten. Daar ga ik gewoon nog verder onderzoek naar doen en als het wel 100% rond is, kan ik het alsnog publiceren als krantenartikel of in deel twee.”

Het is eigenlijk wel zorgelijk dat journalisten, wanneer ze publiceren, geïntimideerd of afgeschrikt kunnen worden met het vooruitzicht van dure rechtszaken. Dat kan kleinere journalisten en media weerhouden om te publiceren en journalistiek te bedrijven. Op die manier zijn ze juridisch misschien niet goed genoeg beschermd. Wat vindt u daarvan?

“Toevallig heeft de Europese Unie een paar weken geleden aangekondigd dat ze daar wetgeving op willen maken en daar was ik heel enthousiast over, want dat is inderdaad een groot probleem. Ik vind dat het iedereen vrij moet staan om een rechtszaak tegen een journalist te kunnen aanspannen, want als journalisten zich misdragen en leugens schrijven, dan moeten ze daarvoor ter verantwoording worden geroepen. Je ziet alleen dat advocaten steeds vaker worden ingezet om journalisten te intimideren. Helaas hebben wij in Nederland een rechtssysteem waarin je eindeloos rechtszaken tegen iemand kunt aanspannen en hem op die manier financieel uit kunt putten, want rechters zullen bijna nooit de werkelijke kosten van een zaak laten verhalen op de verliezer. Als jij dus iemand klein wilt krijgen, of iemand de mond wil snoeren, dan is rechtszaken voeren een hele efficiënte methode en dat is precies wat meneer Sanderink tegen mevrouw van Egten, zijn ex, doet. Hij blijft maar rechtszaken voeren, hij blijft maar steeds nieuwe smoezen aanvoeren om te kunnen procederen en uiteindelijk wint hij, omdat hij meer geld heeft en dat is heel kwalijk. Op die manier kun je dus journalisten ook de mond snoeren.

Rechters geven een oordeel over de inhoud van de zaak, maar die kunnen zich ook best een beeld vormen van de financiële positie van procespartijen. En als je dan iemand tegenover je hebt als meneer Sanderink, volgens de Quote goed voor 550 miljoen, en je hebt zelf een salaris van € 70.000 per jaar, dan zou een rechter kunnen zeggen, in dit geval lijkt het me toch een goede zaak als meneer Sanderink de volledige kosten van de tegenpartij vergoed. Ik vind dat rechters veel beter moeten kijken hoe de financiële gelijkwaardigheid tussen de partijen is. Is er geen financiële gelijkwaardigheid, dan moet dat consequenties hebben voor de proceskostenveroordeling.”

Wat waren voor u, kort samengevat, de meest onthutsende zaken die u bent tegengekomen in uw research voor het boek?

“Waar ik echt enorm van ben geschrokken is dat er zoveel normale, respectabele mensen zich laten meeslepen in de gekte van Sanderink en Van Rijbroek, die in mijn ogen zeer verwarde mensen zijn. Als je al die mails leest, als je ziet wat ze doen, hoe ze zich gedragen, hoe ze zich uiten, dan schrik je, want dan denk je die zijn gewoon psychisch niet in orde, allebei niet. Die leven volstrekt in een parallel universum, zitten niet in onze wereld. Maar wat ik dus heel verontrustend vind, is dat rondom die twee verwarde mensen een hele groep mensen zit die niet verward zijn. Daar zitten advocaten, notarissen, CEO’s en CFO’s van Sanderinks bedrijven en die doen allemaal net alsof er niets aan de hand is, sterker nog, die ondersteunen dat krankzinnige gedrag en werken mee aan die absurde complottheorieën en dan vraag ik me af waarom mensen dit doen. Je hebt toch ook zelf een ethisch besef en beroepseer, je wilt jezelf toch ‘s avonds recht in de spiegel kunnen aankijken, waarom ga je dan mee in dit soort krankzinnige verhalen waarvan iedereen die een beetje gezond verstand heeft op zijn klompen aanvoelt, dat het waanzin is? Sommige mensen denken misschien, ik heb een hypotheek en 3 studerende kinderen, ik heb dat geld nodig, dus ik doe gewoon wat hij zegt, maar dit lijkt wel een sekte. Het is een hele groep mensen eromheen die allemaal dansen naar de pijpen van Rian van Rijbroek, want het is niet eens Sanderink zelf volgens mij, zij stuurt hem aan. En dat vind ik echt verbijsterend.”

Er zijn bijvoorbeeld een groot aantal mails gestuurd aan mensen met topfuncties, onder andere de minister van Justitie. Hoe hebben die partijen daarop gereageerd?

“Ik weet niet hoe die gereageerd hebben, want daar wil het ministerie helemaal niets over zeggen, maar de minister heeft op Kamervragen van Pieter Omtzigt wel gereageerd. Er is gezegd dat er eigenlijk niets aan de hand is, het is een privékwestie en er is geen reden om aan te nemen dat de overheid daar last van heeft. Dat vind ik nog steeds een heel merkwaardig antwoord. Maar als de minister het zegt, kun je er weinig tegen doen.”

U vertelde in een eerder kort gesprek dat u ook bezig bent met een podcast, kunt u daar al iets over delen met de lezers?

“We zijn inderdaad bezig met een podcast. In het boek lag echt de focus op Gerard Sanderink en zijn bedrijven. Natuurlijk komt Rian van Rijbroek daarin ook uitgebreid aan bod, maar ik had nog zoveel over van Rijbroek, dingen die voor het boek niet relevant waren, maar die wel heel interessant zijn. Toen hebben we besloten om een aparte podcast te maken van 5 afleveringen van een half uur, om meer licht te laten schijnen op wie zij is en waarom ze doet wat ze doet. Die podcast komt eind juni, begin juli online en dan kan iedereen het beluisteren.”

Kunt u iets vertellen over wat op dit moment de invloed van Rian Rijbroek is op de bedrijven van Gerard Sanderink?

“Wat we weten, is dat ze zich heel uitgebreid bemoeid heeft met het contract van De Nederlandsche Bank, dat weten we zeker. Ik weet niet of ze zich daarna nog met andere dingen bemoeid heeft, maar het is wel zo dat allerlei dingen die haar raken, vervolgens terug te zien zijn op de website van Centric. Bijvoorbeeld toen ik een artikel over haar geschreven had, stond er ineens op de website van Centric een persbericht, waarin mensen werden gewaarschuwd dat ze ontzettend moesten oppassen voor nepnieuws en vooral nepnieuws van Angelique Kunst van Tubantia. Dat staat dan dus op de website van het ICT bedrijf dat werkt voor de overheid, maar dat is een persoonlijk belang van mevrouw van Rijbroek. Dan zie je dus dat zij gewoon aan de touwtjes trekt, zij bepaalt wat er op die website komt. Zij herschrijft persberichten en teksten die aan journalisten worden gestuurd, dus zij zit echt in de haarvaten van dat bedrijf en ze zorgt voor allerlei communicatie uit naam van dat bedrijf, terwijl haar naam er niet onder staat, dus dat is zorgelijk.

Zij is dus heel belangrijk voor de profilering van Centric naar de buitenwereld, maar of ze zich inhoudelijk met contracten en dergelijke bemoeit, dat weet ik niet, want daar hoor ik niks over. Ik weet wel dat zij in het hoofd van meneer Sanderink zit en dat meneer Sanderink zich wel intensief bemoeit met wat er in het bedrijf gebeurt. Ze zeggen wel van niet, maar natuurlijk is dat wel zo, als er iets binnen het bedrijf zou gebeuren wat niet klopt, of wat meneer Sanderink niet zint, dan worden de betrokken mensen ontslagen. Zo werkt hij nu al jaren, dus natuurlijk heeft hij invloed op wat er in het bedrijf gebeurt en omdat zij invloed heeft op hem en hij op het bedrijf, denk ik dat zij grote invloed heeft op Centric. Je zag het recentelijk nog in de rechtszaal. Centric heeft beslag gelegd op geld van mevrouw van Egten, terwijl ze een week daarvoor nog in het Financieel Dagblad zeiden, die kwestie tussen meneer Sanderink en mevrouw van Egten, dat is echt een privé ruzie, daar hebben wij niets mee te maken.“

Er is sinds die zaak ook een nieuwe advocaat, Guido van Tilborg, betrokken, wat kunt u daarover zeggen?

“Hij doet nu de verdediging van zowel Centric als Strukton, als mevrouw van Rijbroek, als meneer Sanderink. De vorige advocaat, wat trouwens best een goeie was, Paul Acda, is blijkbaar buiten spel gezet. Hij zat op de publieke tribune, terwijl meneer van Tilborg het woord deed en er werd aan hem gevraagd, of hij nog steeds advocaat was. Daar kwam een beetje onduidelijk antwoord op, wat erop neerkwam dat hij een soort adviseur is, maar niet optrad in deze zaak.

Het punt is natuurlijk dat iedere advocaat zich opnieuw moet inlezen. Dat dossier is inmiddels zo complex, en is bij zoveel advocaten in behandeling geweest, dat je weken nodig hebt om er wijs uit te worden. En dat zie je terug in de verdediging, meneer Van Tilborg was duidelijk niet goed op de hoogte. En dat is natuurlijk een enorm nadeel als je zulke grote en belangrijke clienten moet verdedigen.”

Wat denkt u dat Brigitte van Egten van het boek vindt?

“Ik heb van haar advocaat gehoord, hij vond het een goed boek dat hij in één ruk uitgelezen heeft. Wat zij ervan vindt, dat weet ik niet. Er wordt altijd gesuggereerd dat ik heel veel contact met haar heb, maar dat is niet zo.”

Rian van Rijbroek heeft ook geprobeerd u te intimideren. Kunt u daar iets over zeggen?

“Er is tegen mij aangifte gedaan bij de politie, omdat ik volgens haar niet objectief zou zijn in mijn verslaggeving en er zijn allerlei hele vreemde berichten over mij naar minister Grapperhaus van Justitie gestuurd. Ik lig daar niet wakker van, de mensen in mijn omgeving weten wie ik ben en hoe integer ik ben en daar doen die rare berichten helemaal niets aan af, dus ik ben er niet zo van onder de indruk.”

De naam van uw dochter is daar ook bij gebruikt, maakt dat het erger?

“Toen ik dat zag heb ik wel even naar adem gehapt, maar mijn dochter is volwassen en zelf journaliste, ze moest er enorm om lachen. We hebben besloten er niet wakker van te gaan liggen, omdat het waanzin is. Het tekent wel hoe ver Van Rijbroek gaat om mensen te beschadigen, te stangen en uit te lokken, maar ik doe daar niet aan mee, dat is voor haar rekening.”

Een aantal mensen heeft er misschien financieel belang bij om verbonden te blijven aan Sanderink, maar er zijn ook veel mensen die er niet in mee zijn gegaan, zij zijn ontslagen of zelf opgestapt. Sommige mensen maken dus wel de keus om zich niet meer aan haar te verbinden?

“Inderdaad, sommige mensen zijn gewoon ontslagen omdat ze het vertikten om naar haar pijpen te dansen. Dan heb je volgens mij ruggengraat als dat consequenties heeft, financieel en voor je carrière. Kijk bijvoorbeeld naar de adjunct directeur van Brigitte van Egten, Marcel van der Heijden, die is in het boek niet zo erg aan de orde gekomen, maar hij bleef vierkant achter Van Egten staan bij alle beschuldigingen. Hij zei, dat is niet waar, ik heb er naast gezeten, ik ken Brigitte, ik werk elke dag met haar samen, die doet dat niet, dit zijn leugens. Het gevolg was dat hij ontslagen werd en dat er ook tegen hem allerlei rechtszaken werden aangespannen. Die man is er echt bijna aan failliet gegaan, maar hij heeft wel zijn rug recht gehouden en ik heb diep respect voor dat soort mensen.”

Welke stappen zou de politiek volgens u in deze zaak moeten nemen?

“Ik denk dat je als politiek een signaal moet afgeven dat je dit zeer verontrustend vindt en dat je wil dat het ministerie gaat proberen om in te grijpen. Centric is een particulier bedrijf van meneer Sanderink, die alle aandelen heeft. Als je als ministerie laat weten, wij pikken dit niet en wij willen dat er een andere bestuurder komt, of wij willen een bestuurder van ons erbij zetten, omdat wij denken dat er een aantal zaken bij jullie niet goed gaan, dan moet je als Centric wel van goede huize komen, om dat tegen te gaan. Ik denk dat je als overheid best een heleboel druk kunt uitoefenen op het bedrijf én op de eigenaar. Maar ik weet natuurlijk niet wat er achter de schermen gebeurt, misschien gebeurt er al wel iets.”

Er zijn ook klanten bij Centric weggegaan, er is een omzetverlies van 60 miljoen euro geweest. Denkt u dat het bedrijf zich nog overeind kan houden?

“Ze zeggen zelf dat ze enorm in de problemen zitten door Brigitte van Egten, maar het komt natuurlijk niet door Brigitte van Egten, het komt gewoon door meneer Sanderink, die allemaal rare dingen doet waardoor de klanten afhaken. Onlangs hebben ze de pensioentak verkocht en ik denk dat dat niet de laatste verkoop is geweest. Ik denk dat Centric, en ook Strukton trouwens, langzaam in kleine stukjes worden verkocht, omdat het gewoon niet meer haalbaar is om dit overeind te houden voor meneer Sanderink.”

Eind juni komt dus een podcast uit over Rian van Rijbroek, wat is uw indruk van haar? Heeft u haar ook wel eens gesproken bij een rechtszaak bijvoorbeeld?

“Rian van Rijbroek houdt zich altijd enorm op de achtergrond. Ik denk dat het een buitengewoon verwarde mevrouw is, die zoals ik het zie, een spoor van vernieling achterlaat in bedrijven, in mensen. Je wordt er zelden beter van als je te maken hebt gehad met Rian van Rijbroek, meestal alleen maar slechter. Het feit dat ze zich voortdurend verstopt achter Gerard Sanderink, dat ze nooit zichzelf durft te laten zien, dat betekent een enorme lafheid. Ze zit van achter de computer onder zijn naam allerlei nare dingen over mensen te schrijven. Ze is voortdurend aan het stoken, aan het roddelen en aan het kwaad spreken en dat allemaal onder een andere naam, zodat ze niet betrapt kan worden, zodat zij nergens voor verantwoordelijk is. Dat is ongelooflijk laf en destructief, denk ik.”

Het is wel opmerkelijk dat zij voor zover bekend nooit strafrechtelijk is veroordeeld. Er wordt gesteld dat ze valse titels onder haar naam heeft gezet, dat is strafbaar en in uw boek wordt ook gesproken over gevoelige foto’s die zijn verspreid.

“Er waren inderdaad foto’s verspreid, maar de man die op die foto’s staat zegt zelf dat hij niet gechanteerd werd, je kunt dus niet zeggen dat Rian van Rijbroek hem gechanteerd heeft. Wie de foto’s heeft verspreid, weet ik nog steeds niet. Op Twitter was te lezen dat zij mannen zou chanteren met opnames van seksuele activiteiten, maar ik heb daar geen bewijzen voor kunnen vinden. Het vervelende is dat zij een heleboel nare dingen doet, die niet strafrechtelijk vervolgd kunnen worden, of die gewoon heel moeilijk te bewijzen zijn. Als ze al mannen zou chanteren met naaktfoto’s, wat ik dus niet bewezen heb gezien, dan zullen die mannen daar ook niet graag over praten.

Het is heel veel roddel en achterklap en kwaad spreken over mensen, mensen zwart maken, wat ze doet, dat kan je onder smaad en laster scharen, maar ze doet het onder de naam van Gerard Sanderink. En bewijs maar eens dat zij dat doet. Daarnaast is smaad en laster, dat hebben we gezien toen Sanderink in het strafbankje stond bij de politierechter in Almelo, strafrechtelijk gezien best heel lastig te bewijzen. Het is dus niet makkelijk om mevrouw van Rijbroek aan te pakken.”

Dan nog de vraag die ik altijd aan geïnterviewden stel, heeft u nog een boodschap voor de lezers?

“Ik zou zeggen, lees het boek én volg de podcast en verbaas je erover dat dit in Nederland mogelijk is.”