`Ik wilde mensen vanaf het eerste moment helpen ontdekken waar ze echt blij van worden’
Vandaag aan het woord in onze serie interviews met inspirerende en interessante mensen: Lucia Rijker. Ze is geboren en getogen in Amsterdam, waar ze in haar vroege jeugd een liefde voor sport ontwikkelde. Na jarenlang bezig te zijn met judo, schermen en softbal begon ze op haar vijftiende met kickboksen. Ze bleek een enorm talent te hebben en werd uiteindelijk vier keer wereldkampioene, waarna ze haar focus verlegde naar regulier boksen. Ook daarmee veroverde ze de wereldtitel, tot twee keer toe. Ze was onverslaanbaar: van de 54 profwedstrijden die ze heeft gevochten, verloor ze er geen enkele.
Naast een carrière als (kick)boksster was Rijker meerdere keren op het witte doek te zien. Ze speelde onder andere een rol in de films Rollerball (2002), Million Dollar Baby (2004), Star Trek XI (2009) JAG en The L-World tv series. Ook presenteerde ze verschillende tv-programma’s en nam ze zelf deel aan enkele tv-shows, waaronder 71 Graden Noord (2008), Sterren Springen op Zaterdag (2014) en Verborgen Verleden (2018) plus 9 Documentaires over spiritualiteit en persoonlijke transformatie. In 2017, 2018 en 2020 nam ze de rol van coach op zich in het programma Dream School, waarbij ze jonge schoolverlaters ondersteund om anders met de gebeurtenissen uit het verleden om te gaan met de intentie meer ui zichzelf te halen. Tegenwoordig kun je Rijker boeken voor lezingen en personal coaching en workshops radicale transformatie. Wij spraken haar over Dream School, topsport, bekende mensen en verbinding.
U bent afgelopen jaar weer bezig geweest met Dream School. Kunt u daar wat meer over vertellen?
“Zeker. Iedereen die meedoet aan Dream School krijgt een spiegel, om ergens mee aan de gang te gaan. Dat geldt ook voor de docenten in het programma: zij worden uitgedaagd, net als de leerlingen, de crew Eric en ik om zich bloot te geven en om verbinding maken met zichzelf de de jongeren. Het gaat niet om verplichtingen, het is niet zo dat de jongeren binnen een bepaalde tijd dingen moeten kunnen. Het gaat erom dat de docenten vanuit hun passie hun ervaringen en vak delen met de jongeren dat beide partijen voor elkaar van elkaar leren.
Tijdens de opnames vormden we met de groep van Dream School een bubbel vanwege de C maatregelen. Wat daar fijn aan was, was dat we ‘normaal’ met elkaar konden leven. Vaak gaat het bij de jongeren in het programma om het herkennen en overwinnen van hun val kuilen en emotioneel obstakel, dus het was extra fijn dat ze dicht bij elkaar konden zijn om daar samen aan te werken. Sommigen van hen hadden maanden opgesloten gezeten in hun kamer en konden nu in groepsverband eten koken en kletsen. Iedereen werkte samen. De verdeeldheid die je in de maatschappij ziet, is er tijdens de opnames van Dream School niet. We creëerden samen een angstvrij bewustzijn, waarin iedereen mocht zijn wie hij of zij is.”
Is er een bepaalde selectiemethode voor de docenten bij Dream School?
“Het is een concept van Jamie Oliver (die daarbij ook vermeld heeft dat de docenten bekende mensen moeten zijn) en er zit een team achter dat de docenten kiest. We moeten ons aan het concept houden en kunnen dus niet zomaar mensen uitnodigen om les te komen geven. Een uitzondering daarop was roofvogeltrainer Fares Boustanji: die hebben we voor Dream School gevraagd omdat er op dat moment iemand nodig was die echt verbinding wist te creëren. De
jongeren gingen zich automatisch met die dieren verbinden en ineens kwam hun authentieke geactiveerd en zichtbaar. Als er vaste patronen ontstaan zijn en de jongeren een beetje vastzitten in een negatief groep dynamiek, was het op dat moment mogelijk om een docent te ïntroduceren. Verder zitten we echter vast aan het format van Jamie Oliver. We krijgen veel mails van mensen die veel levenservaring hebben en een bijdrage aan het programma zouden kunnen leveren, maar dat valt dan helaas niet binnen dat format. De docenten moeten bekend zijn, een duidelijke passie hebben en die passie over willen dragen. Ook wordt het zo geselecteerd dat er niet meerdere docenten binnen hetzelfde vakgebied zijn: de jongeren moeten met allemaal verschillende ‘ervaren vakmensen’ in aanraking komen.”
Verbinding is voor u dus erg belangrijk. Is dat altijd al zo, of is dat zo gegroeid?
“Het is een lang proces geweest. Toen ik me voor het eerst bewust werd van verbinding, deed ik een cursus en was ik een jaar of achttien. Je moest toen energie in je handen voelen en je een heel weekend lang focussen op energiestromen van jezelf en van anderen. Jaren later verhuisde ik naar Amerika en raakte ik wat met mezelf in de knoop: ik had blessures en ik kreeg last van emotionele eet buien.
Op een gegeven moment zag ik een patroon waar ik nog geen controle over had. Ik had moeite met het verwerken van gevoelens. Daar ging ik mee aan de gang, wat best eng was. Het was een gevecht tussen m’n ego en m’n gevoel. Ik werd boeddhist, reflecteerde veel, zette m’n leven in beweging en kwam op een gegeven moment onderdrukte/onverwerkte emoties tegen. Er ontstond een verbinding met mezelf. Er ging veel vallen en opstaan aan vooraf, maar ik durfde langzaam aan meer te voelen. Het is overigens een proces dat nog steeds bezig is. Achter het ego zit ook nog iemand. Verbind ik me met diegene, dan kan ik me ook met iedereen om me heen verbinden. Dat is de kunst.”
In hoeverre heeft het boeddhisme uw leven veranderd? Heeft het verlichting geboden?
“Ik dacht eerst altijd na in termen van een simpele oorzaak-gevolgrelatie: ik doe dit en dan gebeurt er dat. Natuurlijk is het veel gecompliceerder, omdat er vele factoren (seen en unseen) meespelen. Denk daarbij bijvoorbeeld aan de tijd, het DNA, de cultuur en het land waarin je wordt geboren. Ook is het van belang waar je je mee verbindt en – als je in vorige levens gelooft – waar we mee binnenkomen. Er zijn enorm veel invloeden die impact hebben op het moment waarin we ons bevinden. Dit interview zie ik ook als een samenloop van heel veel omstandigheden. We kunnen ze niet altijd allemaal zien of voorspellen. Op het moment dat je daar bewuster over nadenkt en mee verbind, word je je ook meer bewust van de oorzaak en het gevolg en kun je to op een bepaalde hoogte invloed uitoefenen.
Kunt u voorbeelden geven van dingen die u eerst niet zag en later wel, omdat u meer met die verbinding bezig was en dichter bij uw eigen gevoel bleef?
“Ik zie en voel nu dat we allemaal verbonden zijn. Een voorbeeld: corona kwam en de hele wereld werd bang. Dat was voelbaar, hoe hard we ook probeerden ertegen te vechten. Daarbij zijn we dus met elkaar verbonden.
Een ander voorbeeld: als ik een wedstrijd had en er een contract met een tegenstander getekend werd, was er een groep mensen (de tegenpartij) die elke dag negatieve gedachten over mij had. Dat kon ik voelen, dus bouwde ik een mentaal harnas voor mezelf om de strijd aan te kunnen gaan.”
Hoe was het om een nieuwe tijdsbesteding en invulling van uw leven te vinden nadat u stopte met topsport?
“Ik dacht daar nooit over na, omdat ik echt voor de sport de levenstijl en het volgende gevecht leefde. Mijn hoofddoel was het behalen en verdedigen van mijn titel, maar ook waarde creëren met mijn talenten als athlete bezig, dat was mijn wereld. Ik was er op een gegeven moment wel klaar mee, maar kon het toen nog niet loslaten. Door een blessure en door het overlijden van m’n moeder moest ik op een gegeven moment echter op een dieper niveau gaan reflecteren. Ik dacht na over hoe ik mijn talenten op een andere manier kon inzetten en begon aan een coachingstraining van drie jaar. Daarna ging ik in eerste instantie atleten coachen, maar na korte tijd kwam ik erachter dat ik daar niet alles in kwijt kon. Er volgden acteerklussen, waarbij bleek dat het vak heel interessant vond maar na verloop merkte ik dat ik me niet zo thuis voelde in die grote en commerciële wereld.
Op een gegeven moment kwam ik bij lesgeven uit. Ik heb altijd ontkend dat dat een van mijn roepingen was, omdat ik het niet spannend genoeg vond. Ik had er een stoffig beeld bij, wat niet bleek te kloppen. Ik ben er bovendien geschikt voor, omdat ik het talent heb en nu ook levenservaring op veel verschillende vlakken en mezelf gedurende mijn leven heb uitgedaagd. Dat wilde ik iets mee. Ook wilde ik mensen vanaf het eerst moment helpen ontdekken waar ze echt blij van worden. Vaak kom je daarachter door terug te denken aan je kindertijd, aan dingen die je altijd deed zonder dat je aangespoord hoefde te worden. Wie we in onze essentie zijn is al heel vroeg te herkennen.”
Vindt u uw bekendheid lastig? Komt het vaak voor dat mensen vanwege die bekendheid van alles van u willen?
“Op een gegeven moment leer je ermee leven. Ik heb wel geleerd dat je je grenzen moet bewaken. Ik kan ergens heel gepassioneerd over zijn, maar moet dan onthouden dat het soms ook om werk gaat en ik er geld voor moet vragen want de lampen moeten blijven branden, haha . Ook merk ik dat mensen soms denken dat ze me kennen en daarom verwachtingen van mij hebben. Ik ben echter ook maar een mens en voldoe niet aan de eisen van ieder ander. Ik heb het recht ook om daar niet aan te voldoen. Als je een publiek figuur bent wordt er veel op je geprojecteerd, ook wel eens boosheid van anderen. Ik kan daar inmiddels dus beter mee omgaan, maar het is natuurlijk niet altijd fijn. Je zult altijd mensen teleurstellen.”
Bent u zelf nog weleens onder de indruk van andere beroemde mensen?
“Ja en nee. Ik heb mensen ontmoet waar ik van onder de indruk was, maar daarna zag ik dat het ook maar gewoon mensen waren. Hoe meer mensen ik ontmoette, hoe vaker dat gebeurde. Ik was met name in amerika altijd enorm enthousiast als ik bijvoorbeeld op tv verscheen en bekende mensen ontmoette voor een programma, maar door de tijd heen leerde ik dat ik niet zo onder de indruk hoefde te zijn. Ik leerde
dat televisie een medium is waarmee je mensen kunt bereiken, maar waar je niet je eigenwaarde aan mag ophangen. Artiesten zijn kanalen waarmee waarde gecreëerd wordt. Je leert er op een gegeven moment doorheen kijken. Hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft dat we allemaal hetzelfde zijn op dat vlak.”
Een van de vele beroemdheden die u hebt ontmoet toen u in Amerika woonde, is Mike Tyson. Wat vond u van hem en van die ontmoeting?
“Ik ontmoette niet alleen Tyson zelf, maar zijn ‘image’. Ik projecteerde dat op hem. Het was geen positief beeld, want hij werd overal neergezet als een man die een vrouw verkracht had en mensen in elkaar sloeg. Ik zag hem als een soort dier. Tegelijkertijd had ik echter ook bewondering voor het vuur dat hij in zich had in de Ring.
Voorafgaand aan de ontmoeting was ik wat bezorgt, maar hij zorgde ervoor dat ik me gezien voelde. We keken samen naar een bokswedstrijd in zijn huis en ik wilde hem laten zien wat ik zelf had bereikt. Daarom vroeg ik op een gegeven moment of hij een tape van een gevecht van mij wilde kijken. Hij reageerde eerst wat vreemd, maar niet lang daarna ging hij toch overstag. Hij bekeek de volledige opname, haalde alle vrouwen in zijn huis erbij en liet de opname vervolgens ook aan hen zien. Er volgde een speech van drie kwartier, waarin hij de vrouwen toesprak over mijn bokstalent.
Wat Tyson en ik gemeen hebben, is dat we met keihard knokken aan de top zijn gekomen. Ik merkte dat hij zich ook verantwoordelijk voelde voor alle vrouwen in zijn huishouden en het gevoel had dat ze zijn hulp nodig hadden voor succes. Hij zette mij neer als voorbeeld en ik was enorm blij met die erkenning maar ook de waarde die hij/wij probeerde te creëeren samen. Hij is immers een meester in het boksen en een echte kenner.
Laatst kwam ik hem tegen op het vliegveld en merkte ik dat hij zich nog meer in dingen is gaan verdiepen. Hij is rustiger geworden, heeft een vrouw aan z’n zijde die van hem houdt. Hij vindt commerciële dingen duidelijk minder belangrijk. Ik denk dat dat ook met z’n leeftijd te maken heeft.”
Tot slot: heeft u nog een boodschap voor de lezers van dit interview?
“Meerdere dingen komen dan in me op, maar een Engels citaat voert de boventoon: I don’t know what I don’t know, and sometimes I don’t even know that I don’t know it. Met andere woorden: je kunt niet alles weten. Je kunt jezelf echter wel overal voor openstellen.”
“We don’t know what we don’t know en sometimes we don’t even know that we don’t know it”